Sunday, November 19, 2006
Mijn passie voor de USA...een intro...
Al zo lang als ik me kan herinneren heb ik iets met de USA. Ik vermoedt dat dit onbewust door mijn vader en mijn opa en oma op mij is overgebracht. Zij hebben namelijk eind jaren 50 in Los Angeles gewoond. Over deze periode heb ik als van kleins af aan veel verhalen gehoord. Mijn opa kocht toen hij in de VS was een video camera en heeft uiteraard het een en ander op band vastgelegd. Door de videos, de fotos en de verhalen ging de VS heel erg leven. Van kleins af aan weet ik ook dat we familie in de VS hebben zitten. Het contact liep echter altijd via mijn overgrootoma. Het was namelijk haar zus die met man en kinderen destijds naar de VS vertrok. Pas sinds de laatste paar jaren is er intensief contact.
Goed, door alle verhalen werd mijn interesse in de USA dus gewekt. Deze interesse werd nog versterkt door een zekere Amerikaanse popgroup die eind jaren 80 begin jaren 90 een fenomeen werd. New Kids on the Block…tja ook ik ben ooit 13 geweest. Anyway, ze kwamen uit Boston en een van de jongens was helemaal weg van Amerikaanse geschiedenis. En ik wist dat Boston een belangrijke stad was in de Amerikaanse geschiedenis. Ik was er altijd wel mee bezig, maar je begrijpt ik moest en zou nu een echt Amerikaans geschiedenis boek kopen en meer over dit land te weten komen. Want ja als hij helemaal weg is van Amerikaanse geschiedenis dan moets ik toch mijn kennis ook weer gaan bijschaven. Je moet toch gespreksstof hebben als je ooit oog en oog met elkaar staat…Nogmaals ik was dus 13, (ok misschien bijna 14)…
Het jaar erop (ik was toen 14) mocht ik dan eindelijk met mijn ouders mee op vakantie naar de USA, de bestemming was Orlando, Florida. Wat echt indruk op me heeft gemaakt is dat toen we uit het vliegtuig kwamen in Tampa (Martinair vloog toen nog niet rechstreeks op Orlando) mijn vader zich meteen thuis leek te voelen. En ook voor mij klopte het plaatje geheel met het Amerika zoals ik me dat in de verhalen had voorgesteld. Het voelde gewoon als thuis. Raar, maar waar. Via diverse weblogs heb ik al gelezen dat er meer mensen zijn die dit gevoel hebben.
Wat het voor mij ook wel speciaal maakte was dat ik in Nederland er niet voor uit mocht komen dat ik New Kids fan was. Dat was absoluut niet cool. Lekker eigenwijs kwam ik er wel voor uit, en heb dat ook goed te horen gekregen. In de USA maakte het echt niks uit. Het was allemaal cool en allemaal goed. Kan ook niet anders als 90% van de tieners hottel de bottel is van die gasten ;-) Kocht ik een CD van of een boek over de New kids dan kreeg ik alleen maar leuke opmerkingen. Dat gaf me zo een gevoel van eigen waarde. Het jezelf mogen zijn. Dat niemand er eigenlijk iets om geeft wat je doet, als jij je maar lekker voelt. Dat gevoel is me altijd bij gebleven. Telkens als ik in Amerika kom dan heb ik heel sterk het gevoel dat ik mezelf kan zijn. Hier in Nederland heb ik dat toch stukken minder.
Door alle fijne vakanties had ik ook al besloten dat ik stage wilde lopen in de USA. Toen ik op het HBO ook nog eens de mogelijkheid kreeg om mee te doen met een uitwisseling met een Amerikaanse universiteit was dat natuurlijk helemaal geweldig.
Door mijn uitwisseling en stage, die ik heel slim bijna aan elkaar had gekoppeld (ben tussendoor een week of drie thuis geweest om mijn visum om te wisselen), heb ik bijna anderhalf jaar vrijwel achter elkaar in de USA mogen wonen.
Tijdens mijn uitwisseling en stage heb ik hele leuke dingen meegemaakt waar ik me echt bij thuis voelde. De vriendelijkheid van de mensen, de behulpzaamheid, het in eigen waarde laten van mensen. De leraren op MSU waren heel erg betrokken bij hun vak en brachten heel veel kennis van ‘the real world’ over. Dit goldt ook voor mijn begeleiders op mijn stage plek. En tijdens mijn stage heb ik een heel klein stukje American Dream mogen waarmaken. Binnen twee maanden was ik van stagiair opgeklommen naar Supervisor. Het was dat een permament visum moeilijk te regelen was, maar anders…
Echter ik heb toen tijdens mijn uitwisseling en stage ook dingen meegemaakt die erg frustrerend konden zijn en echt niet tof voor de betrokkenen maar oh zo typisch keihard Amerikaans. Sommige situaties waren echt heftig op dat moment. Voordat mensen zich nu zorgen gaan maken, met mij persoonlijk is niets gebeurt, maar ik heb onder andere wel van dichtbij mee kunnen maken hoe een bedrijf kan reageren als het gaat om aansprakelijkheid. Maar ja zo is het land en zijn de regels daar.
En hierdoor weet ik dat de USA echt mijn land is. Het enige probleem is dat je er niet zomaar mag komen wonen. Tijdelijke visa die gaan nog wel, maar ja dan moet je ook steeds weer terug naar je eigen land. De DV lotterij was een goede optie. En hier deed ik dan ook al een jaar of 10-12 aan mee. Met een succes kans van 1% ongeveer, niet echt een reele optie, maar ja wie niet waagt…en zie daar DV2007...eindelijk succes!!! De aanhouder wint :-)
Goed, door alle verhalen werd mijn interesse in de USA dus gewekt. Deze interesse werd nog versterkt door een zekere Amerikaanse popgroup die eind jaren 80 begin jaren 90 een fenomeen werd. New Kids on the Block…tja ook ik ben ooit 13 geweest. Anyway, ze kwamen uit Boston en een van de jongens was helemaal weg van Amerikaanse geschiedenis. En ik wist dat Boston een belangrijke stad was in de Amerikaanse geschiedenis. Ik was er altijd wel mee bezig, maar je begrijpt ik moest en zou nu een echt Amerikaans geschiedenis boek kopen en meer over dit land te weten komen. Want ja als hij helemaal weg is van Amerikaanse geschiedenis dan moets ik toch mijn kennis ook weer gaan bijschaven. Je moet toch gespreksstof hebben als je ooit oog en oog met elkaar staat…Nogmaals ik was dus 13, (ok misschien bijna 14)…
Het jaar erop (ik was toen 14) mocht ik dan eindelijk met mijn ouders mee op vakantie naar de USA, de bestemming was Orlando, Florida. Wat echt indruk op me heeft gemaakt is dat toen we uit het vliegtuig kwamen in Tampa (Martinair vloog toen nog niet rechstreeks op Orlando) mijn vader zich meteen thuis leek te voelen. En ook voor mij klopte het plaatje geheel met het Amerika zoals ik me dat in de verhalen had voorgesteld. Het voelde gewoon als thuis. Raar, maar waar. Via diverse weblogs heb ik al gelezen dat er meer mensen zijn die dit gevoel hebben.
Wat het voor mij ook wel speciaal maakte was dat ik in Nederland er niet voor uit mocht komen dat ik New Kids fan was. Dat was absoluut niet cool. Lekker eigenwijs kwam ik er wel voor uit, en heb dat ook goed te horen gekregen. In de USA maakte het echt niks uit. Het was allemaal cool en allemaal goed. Kan ook niet anders als 90% van de tieners hottel de bottel is van die gasten ;-) Kocht ik een CD van of een boek over de New kids dan kreeg ik alleen maar leuke opmerkingen. Dat gaf me zo een gevoel van eigen waarde. Het jezelf mogen zijn. Dat niemand er eigenlijk iets om geeft wat je doet, als jij je maar lekker voelt. Dat gevoel is me altijd bij gebleven. Telkens als ik in Amerika kom dan heb ik heel sterk het gevoel dat ik mezelf kan zijn. Hier in Nederland heb ik dat toch stukken minder.
Door alle fijne vakanties had ik ook al besloten dat ik stage wilde lopen in de USA. Toen ik op het HBO ook nog eens de mogelijkheid kreeg om mee te doen met een uitwisseling met een Amerikaanse universiteit was dat natuurlijk helemaal geweldig.
Door mijn uitwisseling en stage, die ik heel slim bijna aan elkaar had gekoppeld (ben tussendoor een week of drie thuis geweest om mijn visum om te wisselen), heb ik bijna anderhalf jaar vrijwel achter elkaar in de USA mogen wonen.
Tijdens mijn uitwisseling en stage heb ik hele leuke dingen meegemaakt waar ik me echt bij thuis voelde. De vriendelijkheid van de mensen, de behulpzaamheid, het in eigen waarde laten van mensen. De leraren op MSU waren heel erg betrokken bij hun vak en brachten heel veel kennis van ‘the real world’ over. Dit goldt ook voor mijn begeleiders op mijn stage plek. En tijdens mijn stage heb ik een heel klein stukje American Dream mogen waarmaken. Binnen twee maanden was ik van stagiair opgeklommen naar Supervisor. Het was dat een permament visum moeilijk te regelen was, maar anders…
Echter ik heb toen tijdens mijn uitwisseling en stage ook dingen meegemaakt die erg frustrerend konden zijn en echt niet tof voor de betrokkenen maar oh zo typisch keihard Amerikaans. Sommige situaties waren echt heftig op dat moment. Voordat mensen zich nu zorgen gaan maken, met mij persoonlijk is niets gebeurt, maar ik heb onder andere wel van dichtbij mee kunnen maken hoe een bedrijf kan reageren als het gaat om aansprakelijkheid. Maar ja zo is het land en zijn de regels daar.
En hierdoor weet ik dat de USA echt mijn land is. Het enige probleem is dat je er niet zomaar mag komen wonen. Tijdelijke visa die gaan nog wel, maar ja dan moet je ook steeds weer terug naar je eigen land. De DV lotterij was een goede optie. En hier deed ik dan ook al een jaar of 10-12 aan mee. Met een succes kans van 1% ongeveer, niet echt een reele optie, maar ja wie niet waagt…en zie daar DV2007...eindelijk succes!!! De aanhouder wint :-)
# posted by USA2007 @ 12:14 PM 
