My Life in the USA

Ik ben nooit goed geweest met inpakken, maar dit is echt een drama. Ik dacht heel simpel ik neem alleen het hoog nodige mee. Een paar boeken, een paar DVDs, de meeste van mijn CDs, kleding en fotos. Nou dat is dus minder makkelijk dan het lijkt. In ene zijn al mijn boeken, DVDs en CDs toch wel erg leuk en wil ik toch niet zonder. Zucht....... Ik wordt echt erg vermoeid van mezelf. Ik denk dat ik het maar even anders moet aanpakken. Welke DVDs, CDs en boeken wil ik echt niet zonder doen. Dit heeft dan prioriteit en wordt als eerste ingepakt. En welke Cds, DVDs en boeken wil ik eventueel nog nasturen (lees vind ik het echt het geld waard om nagestuurd te worden). Ik denk dat ik dan al snel met een paar dozen minder toekan. Maar ja die stap zetten he... Het is niet zo dat ik materialistisch ben (of misschien toch wel), het is meer dat ik van de meeste DVDs weet dat ik ze vast nog wel een keer ga kijken. Maar ja hoe vaak en wanneer...en toch vind ik het dan zonde om ze weg te geven dan wel voor een prikkie te verkopen. En toch zal ik daar even aan moeten wennen. Er blijven nog genoeg CDs en DVDs over om lekker naar te kijken en luisteren als ik rigoreus ga snijden. En het is vreselijk zonde om een doos vol misschien-ga-ik-die-nog-wel-eens-kijken-DVDs op te sturen (die dan ook nog regio 2 zijn dus kijken op de laptop). Die doos kan ik beter volstoppen met fotos bijvoorbeeld.

To be continued denk ik...zucht

Ga er maar even voor zitten want dit is een lange post...

Al jaren doe ik mee aan de Diversity Visa Lottery. In de volksmond beter bekend als de Green Card Lotterij. Een Green Card is een Permanent Resident visa die de houder het recht geeft om permanent in de USA te mogen wonen en werken.

Er kan een Permanent Resident visa worden aangevraagd op familie banden (minderjarig inwonende kinderen, ouders, broers, zussen, echtgenoten en echtgenotes), via een werkgever of via de lotterij.

Ik doe al een jaar of 12 zelfstandig mee. Eerst moest je daar nog een brief voor tikken, maar sinds een paar jaar kan het alleen nog maar electronisch via het internet. En elk jaar ben ik er bewust mee bezig. Is het al Oktober want ik moet in de gaten houden wanneer die lotterij ook weer begint etc. Gek genoeg heb ik me met de tijd waarin de brieven verstuurd was nooit echt bezig gehouden. Ik wist dat als je na de zomer niks gehad had, dat je er dan weer niet bij zat. Hoe groot de kans is dat je wordt ingeloot weet ik niet. Groot zal hij niet zijn daar er elk jaar miljoenen aanvragen binnen komen en er maar 50.000 visa verdeeld worden vanuit de lotterij.

Vorig jaar was ik die hele lotterij bijna vergeten. In Oktober ging het restaurant wat ik manage open en het was een hele hectische tijd. Ik had dus eigenlijk geen tijd om er aan te denken. Een van mijn assistant managers kwam op een dag naar me toe of ik wel eens van de Green Card lotterij gehoord had want ik was zo in de USA geinteresseerd. Toen ik hem vertelde dat ik daar elk jaar aan meedeed wilde hij wel wat meer weten want hij had er via via van gehoord. Hij merkte vervolgens op of ik me dit jaar al had ingeschreven en toen ik hem vertelde dat ik er nog helemaal niet aan gedacht had, maakte hij de opmerking dat ik er dan toch maar snel even achterheen moest want het zou toch zonde zijn als ik deze kans liet liggen. Ik moest hier eigenlijk wel om lachen maar ging er thuis toch maar even meteen achterheen. Het was of eind oktober of eind November dat weet ik niet meer. Ik schreef me in en dacht er verder niet meer aan. Het was druk genoeg op mijn werk en ik dacht aan heel andere dingen.

Tot ik eind april een grote witte envelop in mijn brievenbus vond met het woord Kentucky in de linkerbovenhoek. De rest zat onder de andere post verstopt. Heel even flitste Kentucky Fried Chicken door mijn hoofd, wat die nu van mij moesten en dat het wel raar was dat ze hun logo niet gebruikten. Tja dat krijg je als je in de fast food zit, en met de buurman aan het praten bent. En toen bedacht ik me ineens dat dit wel eens De Brief zou kunnen zijn. Ik haalde de rest van de post weg en ja hoor daar stond het in grote zwarte letters “Kentucky Consular Center”. Ik denk dat ik een beetje wit wegtrok want de buurman vroeg opeens of alles wel goed met me ging. Ja hoor, prima ik denk dat ik een visum voor Amerika mag aanvragen en dat ik nu maar even naar binnen ging om de post open te maken.

Dan maak je die envelop open en dan ligt daar een brief en diverse formulieren voor je neus. Dat was zo raar. Iets wat zoveel mensen willen dat lag nu gewoon bij mij op mijn tafel. En ook aan mij gericht, de post had niet eens een fout gemaakt door het in de verkeerde brievenbus te stoppen. Echt onwerkelijk.

Mijn case nummer bleek erg laag te zijn dus waarschijnlijk zou ik wel een visum krijgen, maar ja niets is zeker totdat je een visum hebt.

Ik werd verzocht de formulieren zo spoedig mogelijk in te vullen en voorzien van een pasfoto (Amerikaanse formaten, leuk) weer terug te sturen. Dus de formulieren werden ingevuld en ik heb ze per UPS weer terug gestuurd naar de USA.

Ik ben ook meteen de gevraagde documenten gaan regelen. Vertalingen van mijn middelbare en HBO diploma’s, uittreksel van de geboorte-akte, politie certificaat (deze is niet in Nederland te verkrijgen dat doet het consulaat voor je). Uittreksel van de gemeente om aan te tonen dat ik single ben, brief van de bank, een sponsor in de USA.

Mijn diploma’s heb ik bij het IBG laten echten en laten voorzien van een apostille bij de rechtbank. Ik had gelezen dat dit in het buitenland wel eens nodig kan zijn. Tja als ik in het buitenland zit en ik moet het dan nog laten doen, dan heb ik een probleem. Tevens had ik bij het IBG een internationale erkenning van het VWO diploma gevraagd. Vervolgens heb ik beide diploma’s be-edigd laten vertalen door mevrouw Steenbrink uit Rotterdam.

De formulieren zijn retour gegaan en uiteindelijk heb ik daar een bevestiging van ontvangst van het KCC van gekregen (moet je wel zelf om vragen). En wordt je aangeraden om vanaf 15 augustus het visum bulletin in de gaten te houden. Je gaat echt naar dat punt toe leven elke maand. Gelukkig bleek ik al snel aan de beurt te zijn. Uit het bulletin van September dat de case numbers voor de interviews in November aangaf, bleek dat ik in November al op interview mag komen. Mooi want ik ging zelf eigenlijk uit van December gezien het verloop een jaar eerder.

Begin November had ik mijn medische keuring. De dag begint om 10.30 uur met het maken van een Rontgen foto op de Jan van Goyenkade. Het is binnen een paar seconden voorbij. Ik mag € 50 afrekenen en door naar Dr Schulte. Het zou gemeld worden indien er met de foto iets niet in orde was, dus ik ga er maar vanuit dat alles dan goed is gegaan. Ik loop van de Jan van Goyenkade naar de Nicolaas Maesstraat. Het is denk ik 10 minuten lopen. Ik ben er dus veel te vroeg want de afspraak is pas om 12.00 uur. Omdat ik niet weet of er daar voldoende plek is om te zitten en te wachten, beluist ik nog even in de buurt wat rond te lopen en ik kom in ene bij het consulaat uit. Om 11.45 uur loop ik bij Dr Schulte naar binnen en er blijkt een grote wachtruimte te zijn met een tafel en stoelen. Had ik dat maar eerder geweten. Ik was er samen met nog 3 anderen. Een jongen uit Korea die op ging voor zijn permanent visa via een baan, en een moeder en dochter die beide opgingen voor een permanent visum via familiebanden. Allemaal hadden we een afspraak om 12.00 uur. Ik heb nog steeds geen idée waarom dat was. De Koreaanse jongen had een vriend meegneomen die uit Boston kwam. Beide houden zich bezig met het maken van films en muziek. De moeder en dochter vertelden ronduit over de familie in New York (Manhattan) waar ze straks heen gaan (de moeder en zus van de moeder die ik in Amsterdam tref) en al jaren elk jaar een paar weken komen. De dochter en jongen uit Korea vragen hoe het nu gaat met de DV lotterij en hoeveel kans je maakt. De dochter wijst me er nog even op dat meeedoen met de lotterij wel leuk is maar hopenlijk niet gebasseerd op alleen vakanties want er echt wonen is wel wat anders dan vakantie. Dit bedoelde ze overigens wel goed. Ze is gerustgesteld als ik verteld dat ik bijna anderhgalf jaar in de VS heb gewoond.

De medische keuring stelt niet zo veel voor. Er wordt een buisje bloed afgenomen, je gewicht, lengte en bloeddruk worden opgemeten, je moet wat urine afgeven etc. En eventueel krijg je nog extra inentingen. Ik kreeg er een voor de bof, die had ik kennelijk niet gehad. Het is dus wel handig om je inentingsbewijs bij je te hebben. Ik weet niet hoeveel inentingen ze je geven als je die niet bij je hebt.

Een week na de medische keuring had ik mijn afspraak op het consulaat. Ik was echt zenuwachtig. Iedereen zegt dan wel dat visum heb je in je zak want je bent al zo ver gekomen, maar ze moeten nog wel ja zeggen. Wat dus ook kan betekenen dat ze nee kunnen zeggen.

Met de auto ben ik naar de P&R van Zeeburg gereden, er is daar plek zat om te parkeren. Je auto kan er voor € 5.50 een hele dag staan en dan heb je ook nog voor maximal 4 personen een vervoerbewijs heen en terug van de park & ride naar het centraal station. Op het centraal station (nee eigenlijk ervoor op het plein) heb ik de tram nr 2 genomen en ben vlakbij de PC Hooftstraat uitgestapt. Die is namelijk vlakbij het consulaat (voor de liefhebbers tram nr 16 stopt vrijwel direct voor het consulaat) en heeft gezellige eettentjes die al vroeg open zijn. Mijn afspraak op het consulaat was namelijk pas om 13.30 uur en ik was al op de P&R om 10.30 uur. Ik wilde echt geen enkel risico nemen met het verkeer, niet rijdende treinen en dergelijke. Beter te vroeg dan te laat dacht ik zo. Om 11.00 uur zat ik lekker aan de koffie met een Metro en Spits krantje in de tas, in een leuke cafeteria op de PC Hooft (naam ben ik even kwijt). Na de koffie maar overgegaan op de frsidrank en een lichte lunch besteld. Om 12.45 uur afgerekend en richting consulaat gelopen. Daar stond vlak voor 13.00 uur nog helemaal niemand te wachten. Het regende dus ik ben lekker in de hal van de nabijgelegen Albert Heijn gaan wachten. Warm en droog. Om 13.15 uur stond ik bij het consulaat en het was tot mijn verbazing erg rustig. Er stond alleen een stel en na mij kwam er nog een man en een meisje aangelopen. We mochten vrijwel direct naar binnen. Misschien omdat het regende? Aan de poort moesten we meteen de brief laten zien. Vlak na het hek moet je je tas openen en die kijken ze door. Alle metalen objecten moet je uit jas en broekzakken halen en gaan ze met een metal detector over je heen. Dan loop je door naar het beveiligingshuisje. Hier moet je je paspoort laten zien en je tas en mobiele telefoon inleveren, die je later weer kan ophalen. Je papieren en alles wat je verder nodig hebt moet je uiteraard wel uit je tas halen.

Ik mocht doorlopen naar het eerste loket. Geen idée meer welk nummer het was (blijkt nummer 5 te zijn). Je komt in elk geval binnen in een ruimte met stoelen en ook loketten maar loopt dan naar rechts door naar de volgende ruimte. Het stel waarmee ik eerst buiten stond was al aan de beurt. Aan het verhaal te horen is zij net getrouwd met een Amerikaan. Er blijkt iets niet te kloppen met een van haar papieren. De dame in kwestie begint een nogal verhitte discussie met de consulaat medewerker acht het raam en ik besluit (net als de man achter mij en de dame die dan binnenkomt) maar even een stapje naar achteren te doen en we blijven vlak voor de deuropening van de ene naar de andere ruimte maar staan. De discussie is echter zo luid en duidelijk te volgen (ook van waar wij op dat moment staan) dat ik het ergste voor de dame voor mij begin te vrezen en zelf steeds zenuwachtiger wordt want ik ben zo aan de beurt. De man achter het raam is (terecht) standvastig. Het papier (ik denk iets van een politie certificaat achtig iets) is niet het origineel en ze moet er maar voor terug naar Brussel ofzo en dan weer ene nieuwe afspraak maken. De dame probeert nog met vleierij dat het origineel gestolen is en dit is wat Belgie haar heeft opgestuurd en haar man moet weer terug naar de VS voor werk etc, maar het mag niet baten. Ze moet echt terug komen met een origineel certificaat en geen kopie. Ze mag wel door naar het loket om geld te betalen. Dus ik hoop maar dat alles voor haar goed komt. De man achter het loket gebaart me dichterbij te komen. Ik vrees gezien de discussie net het ergste maar de opens heel vriendelijke man vraagt me lachend of ik bang ben dat ze me opeten want ik stond zo ver weg. Nee hoor, maar ik wilde het stel voor me gezien de verhitte discussie even wat privacy geven. De man achter het raam geeft aan dit hij dit heel erg op prijs stelt want vaak worden ze gek van de mensen die maar voor het raam staan te dringen alsof ze zo eerder aan de beurt komen. Hij merkt meteen op dat ik een voorbeeld gesteld heb, want alle mensen achter me houden nu ook netjes afstand. Hij kijkt glimlachend naar de stapel papierwerk die ik bij me heb en merkt op dat ik me heel goed heb voorbereid. Dat zien ze graag en of we maar zullen beginnen. Hij is in elk geval vrolijk en vriendelijk. Dat begint goed.

Ik moet eerst mijn papsoort laten zien en hij vraagt of ik nog twee extra pasfotos heb (nu komt het totaal op 5, een naar Kentucky, 2 afgegeven bij de medische keuring en nu weer 2), Bij voorkeur moeten alle pasfotos overigens dezelfde zijn.
Dat moet ik mijn geboortebewijs laten zien. Het orgineel moet ik laten zien en de kopie wil hij graag hebben. Dan gaan we door naar mijn middelbare school diploma. Het origineel evenals de originele bijbehorende cijferlijst wil hij zien en krijg ik weer terug. De kopieen en de vertalingen wil hij graag hebben. Ook wil hij graag de kopie van de internationale verklaring van het IBG (over het VWO diploma) hebben. Ik weet niet of dit is omdat ik de originele verklaring per ongeluk had meegegeven toen ik hem mijn originele diploma gaf en hij het op die manier heeft opgemerkt dat ik het had, of dat dit eigenlijk ook vereist is. Hij vond het in elk geval goed om te hebben.

Dat ik mijn HBO diploma met alle vertalingen en kopieen bij me had en zelf mijn officiele transcript van Michigan State en de kopieen vond hij goed om te weten maar de kopieen hoefde hij niet te hebben. De minimum eis was middelbare school en dat had ik. Ook de verklaringen van werkgevers omtrent eventuele werkervaring (als je niet aan de middelbare school eis voldoet) was ook heel mooi maar ook weer extra informatie die nu niet nodig was.

Toen gingen we door naar het financiele support gedeelte. Ik liet hem de brief van de bank zien. Ik wilde hem ook al mijn afschriften van de vermelde rekening geven maar een blik op de stapel en de brief van de bank was voldoende. Ik meldde dat ik ook nog een affidavit of support had en ook dat wilde hij graag zien. Mijn familie had elk een formulier ingevuld en ik mocht van beide formulieren een kopie inleveren. Toen moest ik een genotarizeerde kopie van hun tax return inleveren en wat kopieen van bankafschriften. Door de man achter het loket werd me medegedeeld dat het er allemaal goed uitzag, maar de consul had uiteraard het laatste woord. Alle originelen die ik net had terug gehad moest ik echter meenemen als handbagage en dan op het punt van aankomst laten zien aan immigration. Ok leuke mededeling. Ik mocht nu door naar het loket om de fees te betalen. Het was een groot bedrag grapte de man maar als het goed was “Money well spent”. Laten we dat hopen zei ik nog, waarop ik een brede glimlach terug kreeg.

Na een minuut of 20 werd ik opgeroepen om mijn betaling te voldoen. Dat blijkt bij loket 7 te zijn geweest. Of ik 640 en nog wat euros wilde betalen. Ik was even verbouwereerd want ik had dollars meegenomen. Of ik ook in dollars mocht betalen. De dame achter het loket lachtte vriendelijk. Dat mocht, maar dan werd het bedrag wel iets meer namelijk 755 dollars. Ik kon een lach niet onderdrukken. Ze waren kennlijk allemaal in een goede bui vandaag. Nadat ze het geld had geteld wilde ik al weglopen. Maar ik werd teruggeroepen want zo was het toch echt geen eerlijke ruil. Ze gaf me een kassa bon met de opmerking dat we nu eerlijk hadden geruild. Nou als ze maar in zo’n goede bui bleven dan kom mijn dag waarschijnlijk niet stuk.

Na nog een minuut of 20 wachten werd ik naar het volgende loket geroepen. Het middelste, waarschijnlijk nummer 6. Ik dacht dat ik met de consul te maken zou krijgen maar naar ik dacht was dit een vrouw. Achter het raam stond echter een grote goedlachse meneer in een net pak. Deze meneer nam met een grote lach en een zwaar Amerikaans accent in zijn Nederlands mijn papieren door en stelde nog allerhande vragen. Hoe vaak ik al had meegedaan aan de lotterij. Nou eh in elk geval de laatse 10 jaar. Oh dat was geweldig en dat ik dan nu eindelijk gewonnen had. Toen merkte hij op dat hij het heel goed vond te lezen dat ik op Michigan State gezeten heb. Terloops vraagt hij even wat ik wil gaan doen in de USA. Nou eh hopenlijk terug het recreatie management in dat zou wel erg mooi wezen. Ook dat was geweldig. Hij vond het tevens goed te lezen dat ik naar familie in California ga want ja het was best een stap om te emigreren. En ga zo maar door. Hij vroeg of hij mijn vingerafdrukken mocht nemen. Even wilde ik heel grappig vragen wat nou als ik nee zeg, maar dat leek me hoe goed gemutst die man ook was niet zo’n goed idée. Nadat mijn vingerafdrukken waren genomen vertelde hij me dat ik een eed af moest leggen. Echter dit deed hij wel in het Engels of dat een probleem was. Nee voor mij niet. (Maar dan vraag ik me wel af wat als je antwoord dat het wel een problem is omdat je de taal niet spreekt?) Ik moest beloven dat de formulieren naar waarheid waren ingevuld. En toen zei hij in ene “Heel mooi. You’re approved.” Ehm okay ik ben “approved” en nu? Tja appoved kan zoveel betekenen toch? Ik keek denk ik nogal onzeker want hij legde me heel vriendelijk uit dat “Mijn application approved was en dat hij me nu dus welkom mocht heten in the United States”. Ik wilde het toch even checken. “Echt waar?” “Ja mevrouw echt waar, ik heet u graag welkom in the United States.”

Mijn dag, wat mijn jaar, kon dus echt niet meer stuk. En nu op naar de USA.
Ik heb besloten om 1 januari op het vliegtuig te stappen. Dat leek me wel een heel symbolische datum. Een nieuw jaar en een nieuw begin. Gelukkig waren er nog betaalbare tickets beschikbaar. En hoe eerder ik daar ben, hoe eerder ik kan gaan solliciteren. Van de week zet ik wel mijn Resume op Monsterboard, maar veel verwacht ik er niet van. Ik ben tenslotte nog in Nederland, maar ach wie weet. En ja nu mag ik eindelijk aanvinken “I am authorized to work in the USA”.

Wel een raar idée hoor. Het restaurant wat ik nog geen jaar geleden heb helpen openen als restaurant manager, en waar ik dagelijks kwam, laat ik achter om er (waarschijnlijk) nooit meer terug te keren. Het is zo mooi om de opening van een zaak mee te maken. Wie weet komt het er in de VS ooit nog eens van.

Al zo lang als ik me kan herinneren heb ik iets met de USA. Ik vermoedt dat dit onbewust door mijn vader en mijn opa en oma op mij is overgebracht. Zij hebben namelijk eind jaren 50 in Los Angeles gewoond. Over deze periode heb ik als van kleins af aan veel verhalen gehoord. Mijn opa kocht toen hij in de VS was een video camera en heeft uiteraard het een en ander op band vastgelegd. Door de videos, de fotos en de verhalen ging de VS heel erg leven. Van kleins af aan weet ik ook dat we familie in de VS hebben zitten. Het contact liep echter altijd via mijn overgrootoma. Het was namelijk haar zus die met man en kinderen destijds naar de VS vertrok. Pas sinds de laatste paar jaren is er intensief contact.

Goed, door alle verhalen werd mijn interesse in de USA dus gewekt. Deze interesse werd nog versterkt door een zekere Amerikaanse popgroup die eind jaren 80 begin jaren 90 een fenomeen werd. New Kids on the Block…tja ook ik ben ooit 13 geweest. Anyway, ze kwamen uit Boston en een van de jongens was helemaal weg van Amerikaanse geschiedenis. En ik wist dat Boston een belangrijke stad was in de Amerikaanse geschiedenis. Ik was er altijd wel mee bezig, maar je begrijpt ik moest en zou nu een echt Amerikaans geschiedenis boek kopen en meer over dit land te weten komen. Want ja als hij helemaal weg is van Amerikaanse geschiedenis dan moets ik toch mijn kennis ook weer gaan bijschaven. Je moet toch gespreksstof hebben als je ooit oog en oog met elkaar staat…Nogmaals ik was dus 13, (ok misschien bijna 14)…

Het jaar erop (ik was toen 14) mocht ik dan eindelijk met mijn ouders mee op vakantie naar de USA, de bestemming was Orlando, Florida. Wat echt indruk op me heeft gemaakt is dat toen we uit het vliegtuig kwamen in Tampa (Martinair vloog toen nog niet rechstreeks op Orlando) mijn vader zich meteen thuis leek te voelen. En ook voor mij klopte het plaatje geheel met het Amerika zoals ik me dat in de verhalen had voorgesteld. Het voelde gewoon als thuis. Raar, maar waar. Via diverse weblogs heb ik al gelezen dat er meer mensen zijn die dit gevoel hebben.

Wat het voor mij ook wel speciaal maakte was dat ik in Nederland er niet voor uit mocht komen dat ik New Kids fan was. Dat was absoluut niet cool. Lekker eigenwijs kwam ik er wel voor uit, en heb dat ook goed te horen gekregen. In de USA maakte het echt niks uit. Het was allemaal cool en allemaal goed. Kan ook niet anders als 90% van de tieners hottel de bottel is van die gasten ;-) Kocht ik een CD van of een boek over de New kids dan kreeg ik alleen maar leuke opmerkingen. Dat gaf me zo een gevoel van eigen waarde. Het jezelf mogen zijn. Dat niemand er eigenlijk iets om geeft wat je doet, als jij je maar lekker voelt. Dat gevoel is me altijd bij gebleven. Telkens als ik in Amerika kom dan heb ik heel sterk het gevoel dat ik mezelf kan zijn. Hier in Nederland heb ik dat toch stukken minder.

Door alle fijne vakanties had ik ook al besloten dat ik stage wilde lopen in de USA. Toen ik op het HBO ook nog eens de mogelijkheid kreeg om mee te doen met een uitwisseling met een Amerikaanse universiteit was dat natuurlijk helemaal geweldig.

Door mijn uitwisseling en stage, die ik heel slim bijna aan elkaar had gekoppeld (ben tussendoor een week of drie thuis geweest om mijn visum om te wisselen), heb ik bijna anderhalf jaar vrijwel achter elkaar in de USA mogen wonen.

Tijdens mijn uitwisseling en stage heb ik hele leuke dingen meegemaakt waar ik me echt bij thuis voelde. De vriendelijkheid van de mensen, de behulpzaamheid, het in eigen waarde laten van mensen. De leraren op MSU waren heel erg betrokken bij hun vak en brachten heel veel kennis van ‘the real world’ over. Dit goldt ook voor mijn begeleiders op mijn stage plek. En tijdens mijn stage heb ik een heel klein stukje American Dream mogen waarmaken. Binnen twee maanden was ik van stagiair opgeklommen naar Supervisor. Het was dat een permament visum moeilijk te regelen was, maar anders…

Echter ik heb toen tijdens mijn uitwisseling en stage ook dingen meegemaakt die erg frustrerend konden zijn en echt niet tof voor de betrokkenen maar oh zo typisch keihard Amerikaans. Sommige situaties waren echt heftig op dat moment. Voordat mensen zich nu zorgen gaan maken, met mij persoonlijk is niets gebeurt, maar ik heb onder andere wel van dichtbij mee kunnen maken hoe een bedrijf kan reageren als het gaat om aansprakelijkheid. Maar ja zo is het land en zijn de regels daar.

En hierdoor weet ik dat de USA echt mijn land is. Het enige probleem is dat je er niet zomaar mag komen wonen. Tijdelijke visa die gaan nog wel, maar ja dan moet je ook steeds weer terug naar je eigen land. De DV lotterij was een goede optie. En hier deed ik dan ook al een jaar of 10-12 aan mee. Met een succes kans van 1% ongeveer, niet echt een reele optie, maar ja wie niet waagt…en zie daar DV2007...eindelijk succes!!! De aanhouder wint :-)

Dit weblog heb ik zojuist opgestart. Ik heb meegedaam aan de Green Card lotterij en vorige week heb ik te horen gekregen dat ik op een Green Card naar Amerika mag gaan vertrekken.

Via dit weblog hou ik al mijn vrienden in Nederland straks op de hoogte van mijn belevenissen en nieuwe leven in de USA. Per 1 januari zal ik met het vliegtuig vertrekken. Ik had later kunnen gaan, maar ik vond 1 januari wel heel erg symbolisch. Een nieuw jaar, een nieuw land en dus een nieuw leven. En waarom zou ik wachten als op de 1e januari de tickets goedkoper zijn dan de tickets in de week die daarop volgt? Ik ben benieuwd of het vliegtuig vol zit straks...ik hoop eigenlijk stiekum van niet. Dan is er meer ruimte om even languit te gaan zitten. Zou ik op zo'n lange vlucht niet erg vinden :-)

In het volgende bericht zal ik mijn hele lotterij avontuur vertellen.