My Life in the USA

Een jaar geleden op 24 april 2006 (ok officieel dus pas morgen een jaar geleden) kreeg ik de eerste notification letter van het KCC. En een jaar daarvoor kwam ik net terug van vakantie in Los Angeles, eigenlijk zwoor ik na die vakantie dat ik er nooit never zou kunnen wonen.

En nu nog geen twee jaar na die vakantie woon ik dus inmiddels jawel...in Los Angeles. LOL.

Wat kan er in een jaar tijd veel veranderen. En wat een gehol en gevlieg en geregel was dat het afgelopen jaar. Maar dat was het allemaal waard.

Wat ik van Los Angeles moet denken weet ik nog steeds niet. Daar ben ik er ook veel te kort voor. Ik zit hier net bijna 4 maanden. Ik heb op dit moment een beetje een haat/liefde verhouding met de stad. Ik vind het geweldig dat er hier zoveel kan en dat je overal dichtbij zit. Ik vind het een ramp dat het verkeer zo druk is, mensen als gekken rijden en de snelwegen volgepakt zitten en je bijna overal moet betalen om je auto te parkeren, en waar je niet hoeft te betalen (Supermarkt etc) is er vaak weinig plek. Voor mij is Amerika nog steeds ruimte, grote parkeerplaatsen (overal), en verkeer dat rustig rijdt. Dat past niet helemaal bij Los Angeles. Hoewel...er zijn toch behoorlijk wat parken te vinden zelfs midden in de stad.

Wat ik heerlijk vind is het warme weer. Daar kan ik echt geen genoeg van krijgen. Ik ben geen mens voor sneeuw of ijs. Hoe heet het van de zomer gaat worden is even afwachten. Het kan nooit erger zijn dan de vochtige hitte in Orlando midden in de zomer. Ja ik weet het never say never.

Om het te vieren (ik was vandaag vrij) heb ik mezelf vanmiddag even getrakteerd op een lunch bij Johnny Rockets in het Highland Center (naast het Kodak Theater op Hollywood Boulevard). Dat is een diner achtig concept. Zie ook http://www.johnnyrockets.com/index2.php
Ik heb vanmiddag gekozen voor een orange float (sinas met vanille ijs) en een B.L.T (Bacon Lettuce and Tomato).

Ik ben van mijn apartment gaan lopen naar Hollywood Boulevard. Ik deed er ongeveer 20 minuten over, misschien korter. Ik ben op Highland langs een leuk eettentje gelopen. Het had in de naam iets met Bakery. Er stond een lange rij wachtenden om naar binnen te komen dus daar ga ik wel een keer heen buiten lunchtijd. Met zo’n rij wachtenden moet het wel goed zijn, dat of een enorme hype.

En ik heb een paraplu gekocht. Tja het regent hier wel eens en als het dan goed regent kan je alsnog kletsnat worden als je naar je auto loopt. En een paraplu had ik dus niet meeverhuist vanuit Nederland. In een souvenir shop op Hollywood Boulevard kwam ik een paraplu tegen voor $7 dus dat vond ik wel te doen. Ik heb ook andere paraplus gezien bij Target bijvoorbeeld maar die gingen meteen richting $20 en dat vond ik gewoon teveel geld. Zo vaak regent het hier nou ook weer niet.

Vanmiddag ben ik naar de film gegaan. En kwam meteen 5 collega’s tegen die net een cursus hadden gehad in de Arclight Hollywood bioscoop en ben meteen voorgesteld aan 10 anderen. Kijk zo leer je mensen kennen.

De film was wel aardig. “In the Land of Women” met Meg Ryan en Adam Brody (Seth van The O.C). Zijn vriendin heeft het uitgemaakt en dan verhuist hij van L.A naar ergens in Michigan waar hij bij zijn oma intrekt. Meg Ryan heeft een hond en hij loopt dan met haar mee om de hond uit te laten en dan praten ze over vanalles en hij sluit vriendschap met haar dochter. Wel aardig.

Een van de benefits van het werken voor een bioscoop is dat je gratis naar de film kan. Daardoor kan ik nu veel films zien net nadat ze zijn uitgekomen. En je komt nog eens mensen tegen. Gisteren stonden Demi Moore en Ashton Kutcher voor me. Ik had dat (uiteraard) niet eens door. Ze kwamen me wel bekend voor maar kon het even niet plaatsen. Mijn personeel had het echter wel door en deden in ene erg zenuwachtig. Maar ik denk meer vanwege Ashton dan Demi. Dus ik vraag heel bezorgt aan een medewerkster of ze zich wel goed voelde en of ik iets voor haar kon doen. Nee het ging wel zei ze. Dit werd gevolgt door een grote glimlach van Demi met de opmerking dat het zo lief was dat ik zo bezorgt was. Helaas wist ik op dat moment nog steeds niet wie ze was, wat ze denk ik wel doorhad. Zo schijnt ik wel meer beroemde mensen gesproken te hebben, zonder het zelf te weten. Van rappers en stand up comedianten tot script schrijvers. Ja weet ik veel, ik kan niet alle beroemdheden onthouden LOL. Waarschijnlijk zou ik Joe McIntyre niet eens herkennen als hij voor me stond...hoewel...ik denk dat ik alle 5 de heren van NKOTB nog wel zou herkennen. Althans ik heb die posters jarenlang op de muur gehad en zoveel zijn ze niet verandert de afgelopen jaren. Maar da’s een heel ander verhaal. Ik heb wel een paar acteurs herkent. Sommigen die inmiddels niet meer op TV zijn en in series speelden die jaren geleden op TV waren, tot spelers van best wel recente series (maar dan de mensen met wat kleinere rollen). Wat me nog steeds opvalt is dat die mensen dus gewoon met rust worden gelaten door het bioscoop publiek. Althans voor zover ik heb kunnen zien. Ok als een Justin Timberlake of een Brittney Spears binnenkomt ja dan weet ik niet wat er gebeurt (of misschien ook wel). Maar mensen van dat kaliber gaan denk ik ook niet zo maar een drukke bioscoop binnen. Althans dat lijkt me niet. Then again, ik kan ze best wel eens niet herkent hebben...