My Life in the USA

Ijsblokjes en Dustin Hoffman… Wat die twee met elkaar te maken hebben weet ik niet maar voor mij waren het twee dingen die deze week gebeurt zijn.

Ik had van de week geen ijsblokjes meer. Balen want het was best warm en dan is een glas cola, of een glas met wat dan ook, en ijblokjes wel lekker. Ik moest tanken en bedacht me in ene dat ze hier bij benzine pompen WEL ijblokjes verkopen. Dus ik heb een zak van omgerekend ongeveer 3.5 kilo aan ijsblokjes gekocht en dat voor slechts $2. Nu is mijn vriezer niet zo heel erg groot. Mijn koel/vries combi heeft de afmetingen van wat in Nederland een standaard combi is. Voor Amerikaanse maten dus best klein. Dus ik zag het merendeel van de zak al in de gootsteen verdwijnen. Maar ja ach voor $2 had ik in elk geval wat ijs tot de rest bevroren was. Vraag me niet hoe, maar de hele zak past in mijn vriezer tot mijn verbazing. En ja…er past ook nog eten naast.

Dus dit is het resultaat:



Mijn ijsblokjes-loos probleem was dus opgelost. Heerlijk om weer in de VS te zijn. De opmerking dat ze hier bij benzinepompen wel ijsblokjes verkopen verdient wel enige uitleg denk ik. Na mijn uitwisseling en stage in de VS ben ik uiteindelijk na een jaar bij de McDonalds terecht gekomen als manager. Wat wil nu het geval, op een bloedhete dag stopte de ijsmachine ermee en zouden snel zonder ijsblokjes komen te zitten. Ik zag het probleem niet. Dan rijden we toch even naar de benzine pomp en halen we een paar zakken ijsblokjes. Ik heb nog nooit zoveel verbaasde blikken van mijn mede managers gezien. Dat wordt in Nederland bij stations dus niet verkocht. Standaard opmerking daarna bij een probleem was dan ook Sue gaat wel even naar de pomp. Ach ja, je moet er wat voor overhebben LOL.

En nu Dustin Hoffman…




Die stond dus gisteren in ene voor me in de bioscoop. En ik herkende hem ook nog. Hij wilde graag een bepaalde film zien met gezelschap en of dat kon. Betreffende film was helaas uitverkocht maar ik weet dat er dan vaak nog wel een paar stoelen vrij zijn. Dus ik ben in de zaal gaan kijken of ik misschien wat mensen kon verschuiven. Er waren inderdaad nog stoelen vrij maar niemand was zo vriendelijk een paar plaatsen op te schuiven. Als het om films gaat en zitplaatsen kunnen ze hier best niet erg gastvrij zijn zeg maar. Dus helaas. Ja de eerste rij was nog geheel vrij maar dat is dan ook niet zonder rede. Dus ik weer terug naar het gezelschap met het resultaat van mijn vinding. Tja jammer maar helaas was het antwoord en heel hartelijk dank dat ik het geprobeert had. Op mijn vraag of hij een beetje met rust gelaten was terwijl hij (duidelijk zichtbaar) in de lobby aan het wachten was geweest, kreeg ik meteen een heel hartelijke handdruk en werd bedankt voor mijn bezorgdheid maar “Honey those days are long gone, but thank you very much…” van Dustin zelf. Nou dat vond ik dus wel heel erg tof. En of ze naar mij konden vragen als ze weer kwamen. Ja tuurlijk.

Twee van mijn crew kwamen vragen wie dat was of het soms mijn vader was (sorry pap). Nou eh nee dit was Dustin Hoffman. Grote vraagtekens en de vraag Dustin who?!?!? Toen voelde ik me wel in ene heel erg oud worden. Twee oudere crewleden wisten wel degelijk wie het was en of ik ze niet even heel nonchalant dichterbij had kunnen roepen om te helpen…ja ik zie het al voor me.

O ja en verder misschien nog een tip voor toekomste Los Angeles gangers...voor een mooi uitzicht over een groot gedeelte van de stad ga naar de parkeergarage van The Grove, een shopping area, en parkeer op de bovenste dek (7 hoog). Je hebt dan een heel mooi uitzicht en kan zelfs de Hollywood sign en Griffith Observatory zien in de bergen, als het niet al te bewolkt is ten minste...Hier het resultaat. Met mijn telefoon toestel genomen dus niet al te beste kwaliteit...