My Life in the USA

Er is nu een half jaar voorbij. Al een half jaar woon ik op een permament visum in de Verenigde Staten. Het is slechts 6 maanden geleden dat ik hier kwam, maar het voelt al zoveel langer. Dat is goed denk ik.

Mijn emigratie is eigenlijk een beetje vreemd verlopen. Althans voor buitenstaanders. De meeste mensen gaan emigreren en maken dan plannen en gaan voorzichtig polsen bij familie en vrienden of die het wat vinden.

Ik kreeg een brief vanuit Kentucky dat ik op mocht voor een green card en heb iedereen gewoon meegedeeld als ik hem krijg, dan ga ik.

Komt dan ook wel weer omdat ik eigenlijk al jaren bezig ben om naar Amerika te emigreren. Alleen ja dat permanente visum...dat was niet zo makkelijk.

Al vanaf mijn eerste bezoek aan Amerika (ik was toen 14) wist ik dat dit mijn land was en dat ik hier dolgraag wilde wonen. Komt denk ik ook omdat ik mijn enthusiasme voor Amerika deel met mijn ouders. Er hangt bij mijn ouders meer Amerika gerelateerd spul aan de muren dan wat anders. Mijn vader heeft toen hij jong was een aantal jaar met zijn ouders in Amerika gewoond. En daar is hij nog altijd enthusiast over, en ik denk dat ik dat van hem ge-erfd heb. In mijn eigen apartment in Nederland hing ook veel Amerika spul aan de muur.

Op naar Amerika dus..Maar ja om aan een permanent visum te komen voor Amerika is niet zo makkelijk en we deden het dus met vakanties. Later toen ik naar het HBO ging heb ik de mogelijkheid gehad om een uitwisseling te doen met Michigan State University en stage te lopen op een timeshare resort in Orlando Florida. Door een brilliante planning van mijzelf (al zeg ik het zelf) heb ik deze twee vrijwel achter elkaar kunnen combineren (met ik geloof een maand ertussen ivm visumaanvraag tussen stage en uitwisseling) en zat ik dus bijna anderhalf jaar achter elkaar in Amerika. Dat was echt gaaf. Ergens hoopte ik dat ik misschien wel na mijn stage had kunnen blijven. Had ik makkelijk aan een permanent visum kunnen komen, dan was ik niet eens meer terug gekeerd naar Nederland. Maar helaas, zo makkelijk ging dat niet en ik moest terug.

Daar sta je dan weer in Nederland. Het klinkt heel erg gek misschien, maar na die anderhalf jaar in de VS heb ik nooit meer kunnen wennen aan Nederland. Ik kwam een beetje in een omgekeerde cultuur schock terecht denk ik. Klinkt raar want ik had maar anderhalf jaar in de VS gewoond, maar toch. De winkels waren in ene weer op zaterdag middag dicht, de ijsthee in de restaurants daar zat weer prik in, huizen waren niet te krijgen, en een baan in de recreatie al helemaal niet. In elk geval niet iets permanent. Allemaal kleine dingen eigenlijk, maar toch.

En dan ga je als net afgestudeerd HBO-er solliciteren. Er waren bedrijven waar de vloer werd aangeveegd met mijn Amerika ervaring. Ja leuk hoor die stage maar het was Amerika en wat was er nou zo goed aan Amerika. Daar zit je dan op een sollicitatie gesprek...Misschien ben ik hierdoor ook wel bij Amerikaanse bedrijven terecht gekomen. Zo heb ik gewerkt bij Intel, McDonalds, Six Flags, Subway en Burger King. Voor Intel en Subway heb ik op kantoor gewerkt. Beide hadden net kantoren geopend in Nederland en hiervoor een handvol Amerikanen neergezet. Dat was echt even een verademing. Toch nog een klein beetje Amerika in Nederland.

Dan maar doorgaan met deelname aan de Green Card lotterij. Aan deze lotterij ben ik zelfstandig gaan meedoen toen ik in mijn eindexamenjaar VWO zat. Immers de vereiste was minimaal een high school diploma, en dat zou ik op zak hebben als ze de winnaars voor dat jaar bekend zouden maken. Uiteraard zat ik er niet bij, maar ik heb nooit opgegeven. Ik wist dat de kans heel klein was dat ik zou winnen, maar als je niet inschrijft heb je helemaal geen kans. Uiteindelijk na ik geloof 11-12 jaar meedoen viel in April van 2005 dan eindelijk de witte envelop van het KCC op mijn deurmat. Ok hij zat in de brievenbus...LOL. En dat terwijl ik dat jaar bijna vergeten was in te schrijven...het is dat een assistent manager bij de Burger King in ene out of the blue over de Green Card lotterij begon. Of ik daar wel eens overgehoord had, want ik was toch zo geinteresseerd in Amerika. Ja zeker had ik daar over gehoord, ik deed elk jaar mee. Nou dan had ik me dit jaar vast ook al ingeschreven. Oh chips, nee helemaal vergeten (we hadden namelijk net ons restaurant geopend dus in de drukte was het erbij ingeschoten). Nou, zei hij daarop, dat moest ik dan toch maar even snel gaan regelen want ja zo’n kans wil je toch niet missen. Dezelfde dag nog heb ik me ingeschreven, en zie hier...nu woon ik in de VS. Ik ben die jongen echt nog steeds eeuwig dankbaar. Elroy I owe you!!!

Wat er door me heen ging toen ik die brief kreeg? Pure ongeloof eigenlijk, maar ook heel erg blij. Immers zo dichtbij een permanent visum was ik nog nooit geweest.

Dus de formulieren gaan invullen, alle andere documenten die nodig waren gaan regelen en dan maar wachten...In November had ik mijn interview.

Op 1 januari stapte ik op het vliegtuig naar Los Angeles.

Het afgelopen half jaar is eigenlijk best voorspoedig gelopen. Ik ben niet veel obstakels tegen gekomen. Ja ik kon geen woning krijgen zonder baan dus dat was wat lastig, en ik heb pas sinds 3 maanden een secured credit card waardoor ik een credit score en geschiedenis kan gaan opbouwen.

Maar na een maand solliciteren had ik al een baan. Mijn geluk was dat ik al een social security nummer had van een eerdere zomerbaan en dus niet hoefte te wachten tot deze werd toegewezen. Ik heb dus ook geen frustraties meegemaakt die veel emigranten meemaken doordat ze zonder social security nummer maar weken moeten zitten wachten. Want je kan niet werken, geen bankrekening openen, geen rijbewijs aanvragen etc.

Ik begon te werken als een bioscoop manager. Werk was erg leuk, maar wegens een sluiting van de bioscoop werd baanzekerheid in ene onzeker. Gelukkig vond ik snel weer een andere baan en ik ga van de week beginnen als manager voor een broodjes keten. Een bedrijf waar ik in Nederland ook al eens voor gewerkt heb, alleen sta ik nu in de zaak zelf. Weer terug de fast food (oh nee Quick Service) in.

Wat ik van Amerika vind? Het is nog steeds hetzelfde gastvrije land als het altijd geweest is. Dus daar zie ik geen verschillen. Dat Amerika keihard kan zijn dat wist ik ook al dus ook dat is niet echt nieuw.

L.A. is echter wel een stad apart. Je merkt dat het gerund wordt door de entertainment industry. Verder zijn mensen hier erg druk en erg op zichzelf. Dat maakt het niet makkelijk om een sociaal netwerk op te bouwen, maar dat komt wel een keer. Het hebben van een onregelmatig rooster is ook niet echt een plus uiteraard LOL.

Ik kan denk ik pas echt een goed beeld geven over mijn emigratie als ik hier een zoniet twee jaar zit. Het is nu allemaal nog zo nieuw.

Het enige dat ik wel kan zeggen is dat ik, behalve voor vakantie en familie en vrienden bezoek, mezelf niet zie terug gaan naar Nederland. Ik voel me hier veel beter op mijn plek. Niet dat ik in Nederland het niet fijn had, maar het is gewoon alsof hier alle puzzelstukjes op zijn plaatsvallen. Echt uitleggen kan ik het niet, maar het voelt goed. En ik voel me enorm bevoorrecht dat ik een Green Card heb.

En ik zou mijn Poptarts niet meer kunnen missen LOL. Ik snap nog steeds niet dat Kellogs die niet in Nederland heeft ingevoerd. Voor het thuisfront poptarts zijn een soort van koekachtige ontbijtproducten die je in de broodrooster stopt om ze op te warmen. Ze zijn gevuld met allerlei smaken van aarbeienjam tot chocola. Ik eet het niet elke dag maar toch zeker wel een paar keer in de week. Het is makkelijk en het vult. Voor meer informatie: http://en.wikipedia.org/wiki/Pop-Tarts

Dat was het weer even.