My Life in the USA

Lange tijd is het hier wat stil en oppervlakkig geweest (hoe vaak willen jullie nog New Kids horen LOL) dus ik hoop dat met dit bericht weer wat goed te maken LOL. Dit is een wat langer bericht dus hou je vast, neem er lekker een bak koffie bij (ja ok mag ook wat anders zijn LOL) en veel lees plezier.

Vanmiddag een multi culturele lunch gemaakt. Nou ja multi cultureel…een peanut butter and jelly sandwich (USA) en een boterham met chocolade hagelslag (toch wel erg Nederlands dacht ik).

Ik ben nu ruim anderhalf jaar in de VS. Een tijd waarin veel gebeurt is. Vaak leuke dingen, maar soms ook niet. Een tijd waarvan ik zeker de laatste tijd veel geleerd heb. Echt een tijd van vallen en opstaan. En af en toe ook erg frusterend.

Sommige gebeurtenissen hebben me zelfs doen twijfelen of ik hier wel thuishoorde. Inmiddels ben ik er wel weer achter dat dit mijn thuis is, maar zeker de laatste tijd was ik daar niet zeker meer van.

Er zijn een aantal dingen gebeurt, die ik eigenlijk onbewust ben gaan schuiven onder dit dan hoorde bij Amerika en hoe men met dingen omging hier en dat ik dit moest accepteren. En ik wist niet zeker of ik dit wel wilde. Ik ben namelijk gewend dat als er een probleem is dan ga je dat uitzoeken en oplossen en niet meteen zomaar een schuldige aanwijzen. Hier was het schuldige aangewezen, nu is het probleem opgelost. Ja lekker motiverend ook. En als er dan wel iets behoorlijk serieus aan de hand is (bedreiging met een wapen is toch best serieus ook al is er nog niks gebeurt), wordt er gedaan alsof het niks is en is niemand in velden en wegen te bekenen, en actie ondernemen wordt al helemaal niet gewaardeerd. Echt de omgekeerde wereld. En hoewel dit compleet niet overeen kwam met de mentaliteit die ik in Los Angeles bij de bioscoop ben tegen gekomen, en ook niet wat ik bij stages in de VS en Amerikaanse werkgevers in Nederland heb meegemaakt, toch was ik gaan denken dat dit waarschijnlijk dan toch bij de VS hoorde. Raar eigenlijk achteraf maar ok.

Nu ben ik er gelukkig inmiddels (weer) achter dat het labeltje “Dit hoort bij Amerika” een stuk kleiner mag worden en meer te maken heeft met hoe een bedrijf dingen doet, dan wat anders. Op zich geen probleem, meer een verademing dat dit bedrijfsgerelateerd is.

Waar ik alleen nog steeds niet helemaal zeker over ben is het hele recht om wapens te mogen dragen. Ja het staat in de grondwet en ik weet dat er genoeg mensen zijn die geen kwaad in de zin hebben, maar er zijn ook genoeg anderen die dat wel hebben (soms iets meer dan anders). En juist die laatste groep...Ik dacht altijd ach ik heb met die types niks te maken dus als ik daar maar ver van blijf, dan komt het allemaal wel goed. Ja maar soms heb je dus niet helemaal in de hand waar je dat soort types tegenkomt. En erg fijn is dat toch niet.

Is Amerika alles wat ik ervan verwacht had? Ja en Nee. Voor het grootste gedeelte voldoet het wonen en werken hier wel aan mijn verwachtingen anders zat ik hier waarschijnlijk al niet meer. Last van heimwee heb ik dan gelukkig ook niet. Het zijn meer de personen en de dingen die je met die personen doet (of ok deed) die ik mis. Ik mis het (soms wat meer dan anders) maar het is toch niet genoeg om definitief voor terug te gaan. Voor vakanties sta ik altijd open maar dat zit er helaas nog even niet in.

Voor het merendeel heb ik hier inderdaad gevonden wat ik gehoopt had. Het gevoel kan ik niet echt omschrijven, maar het voelt echt aan als thuis en dat alle blokjes in elkaar passen zeg maar. Ik kan weer lekker ontbijten bij IHOP, Denny’s, Dunkin Donuts en genieten van Starbucks koffie. Oh en de homemade ijsthee en dus (heel belangrijk) ZONDER prik LOL. Eten bij TacoBell (Bo remember the Chalupas en Mountain Dew), heerlijke verse bagels kunnen kopen, Subway sandwiches, en ga zo maar door. En ook niet onbelangrijk de supermarkten die tot laat open zijn. Walmart hier in Orlando 24 uur en de Supermarkten als Publix en Albertsons tot een uur of 10 ‘s avonds. Wat dat betreft was het qua supermarkt openingstijden in L.A wel wat beter (Ralphs en Vons beide 24 uur), maar daar had ik weer geen Walmart in de buurt LOL. En dan de banen in mijn (inmiddels door ervaring) vakgebied die zijn hier wat makkelijker te krijgen dan in Nederland. Maar ja wat wil je met een fast food tent op elke hoek LOL. Na aankomst in L.A en ook in Orlando had ik toch redelijk snel een baan en dat is toch ook wel positief te noemen. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam en in principe is alles mogelijk.

Als ik terug zou gaan naar Nederland zou ik de VS ontzettend missen, meer dan dat ik nu hier Nederland mis. Ik zou voor eeuwig met elk been in beide landen blijven staan en dat is iets wat ik mezelf (en niemand eigenijk) toewens.

Het echte Amerika lijkt wel wat op het Amerika uit de films en series. In die zin dat als je hard werkt je er ook wel komt, al duurt het soms even. Al is een en ander soms wat minder rooskleurig. En net als in de film is het hier in de VS inderdaad allemaal wat harder. Doe je het goed dan ben je de held, maak je een misstap heb je een probleem. En dat kan in de pers lekker breed uitgemeten worden a la Britney Spears en Miley Cyrus als je pech hebt (en ja ook de paparazzi bestaat echt). Ik heb echter nog niet gezien dat mensen met kartonnen dozen en hun hebben en houwen van kantoor op straat lopen (maar dat wil niet zeggen dat het niet gebeurt uiteraard)…Aan de andere kant is het ook weer zo dat als je bijvoorbeeld werkloos wordt, dit niet als ‘zonde’ gezien wordt. Je krijgt altijd wel ergens weer een kans al moet je daar af en toe voor verhuizen. En kan het wat langer duren. Is een vriend van me hier in Orlando overkomen. Die is met zijn hele gezin vanuit Michigan hier naar toe verhuist, na maanden daar op zoek te zijn geweest naar banen. Hij is hier nog niet zijn apartement binnen gestapt en hij had weer een baan. Dus de kansen zijn er zeker, je moet er alleen wel zelf achterheen. Soms alleen iets verder dan dichtbij huis. En verder zijn er zat ouderen aan het werk hier. In Nederland is dat toch wel moeilijker te realiseren.

Wat mijn gevoel ook versterkt dat ik hier thuis hoor zijn een aantal weblogs die ik via via al een tijd volg. Bij minimaal drie van deze weblogs ging het om Expat gezinnen (dus mensen die via hun werk naar de VS zijn uitgezonden en hier ene paar jaar hebben mogen genieten van alle dingen USA). Deze drie families zijn nu op weg terug naar Nederland of voor een van de gezinnen inmiddels al weer in Nederland.
Nu ik op hun weblogs lees dat ze weer richting Nederland gaan en over alle laatste keren dingen die ze doen in de VS, besef ik me dat ik me toch wel erg gelukkig mag prijzen dat ik hier voor altijd mag blijven. Een gezin is al terug en die schrijven op hun weblog dan nu ook over de belevenissen weer terug in Nederland en wat ze hier dan tegenkomen. En zo lezende ben ik heel erg blij dat ik aan deze kant van de oceaan mag blijven. Ik denk niet dat ik ooit nog in Nederland zou kunnen aarden. Om maar wat te noemen, de wegen zijn te druk en de parkeerplaatsen te klein. En o ja op zondag zijn de winkels dicht. Ik ben hier veel te veel gewend geraakt aan de ruime openingstijden. Het is grappig want ik heb het er met mijn ouders wel eens over dat ik toch wel weer een keertje naar “huis” wil en iedereen zien, waarop ze dan standaard antwoorden, dat ze dit erg leuk vinden maar mijn “huis” nu in de VS is en niet in Nederland. En ze hebben gelijk. Toch raar dat ik dat dan huis (of thuis) blijf noemen. Ik denk bij gebrek aan een beter woord ervoor. Want Orlando is ook mijn (t)huis. Hoe omschrijf je nu iets wat jarenlang je thuis is geweest, maar het niet meer is? Misschien moet ik Nederland maar een Home away from home gaan noemen. Draai ik de rollen om, eerst noemde ik de VS zo toen ik nog in Nederland zat LOL. Tenzij iemand een betere suggestie heeft. Ik sta voor alles open LOL.

Wat me dan tegenviel? Tja het enige wat ik echt heb meegemaakt dat tegenviel is dat hele credit history verhaal. Ik wist dat het een moeilijk systeem is, maar zo ingewikkeld? Ik werd er gek van. Credit bouw je op door onder andere leningen en credit cards aan te vragen. Ja mooi niet dus want vraag je in het begin een credit card aan, krijg je te horen dat je niet genoeg credit hebt want je bent hier net en hebt nog geen credit opgebouwd. Stoom kwam af en toe echt uit mijn oren. Nu eindelijk anderhalf jaar na aankomst ben ik dan de trotse bezitter van 2 cards en een benzinekaart. Nu kan ik dan eindelijk gaan aantonen dat ik verantwoordelijk genoeg ben om 3 verschillende ‘leningen’ af te lossen. Wat ik verder ook niet snap is dat iedereen inzicht heeft in je credit history (althans zo lijkt het), maar zelf kan je je eigen informatie maar een keer per jaar gratis opvragen, wil je het vaker hebben dan moet je betalen…en daar kan ik dus niet tegen. Ik bedoel het gaat om mij persoonlijk, mijn informatie. Het is echter niet anders, het is het systeem maar snappen zal ik het niet.

Maar goed na anderhalf jaar lijkt het nu echt eind goed, al goed. Al doende en vallende leert men. Ik denk dat dit zeker geldt voor emigratie niet alleen naar de VS maar naar welk land dan ook. En er zullen nog wel momenten zijn waar ik tegen dingen aan ga lopen, maar de eerste anderhalf jaar zitten er op en heb ik overleefd. Dus met de rest komt het dan ook wel goed.

En ach ja in de VS heb je credit history…in Nederland heb je de feestdagen waarop de winkels in ene dicht zijn. En verdorie valt Koninginnedag op Zondag, verhuizen ze het zomaar naar de Zaterdag en gooien dan de winkels dicht. Leg dat maar eens uit aan expats en emigranten die naar Nederland komen, da’s toch onbegrijpelijk LOL.