My Life in the USA

Van te voren waarschuw ik maar even, dit is een iets langer verhaal geworden dan ik eigenlijk gepland had. En toch heb ik besloten het niet in te korten. Dit omdat ik denk dat dit verhaal iets is waar veel emigranten door heen gaan en misschien heeft iemand er iets aan. Of misschien helemaal niet…either way…enjoy LOL

Van de week besefte ik in ene dat ik al twee jaar in de USA woon. Er wordt gezegd dat het minimaal twee tot drie jaar kost voor je als emigrant je nieuwe leven hebt opgebouwd. Emigratie gaat gepaard met vallen en opstaan wordt gezegd. Na ruim twee jaar in de VS wonen kan ik daar wel inkomen.

In een artikel op internet kwam ik het volgende tegen
(bron: http://daretoo.nl/2009-01-05/na-de-emigratie)
In veel gevallen verloopt een emigratieproces in fases:
-Een periode van optimisme. Alles aan je nieuwe leven is positief.
-Beperkingen van je nieuwe leven worden zichtbaar. Je merkt dat je nieuwe leven je nog niet alles brengt waar je op had gehoopt
-Je vraagt je serieus af of je er wel goed aan gedaan hebt. Heimwee en twijfel slaan toe. Vaak ervaar je in die fase ook de eerste echte tegenslag in je nieuwe land.
-De optelsom van alle voor- en nadelen wordt duidelijk: dit is het moment waarop je weet dat het zo goed is of dat het moment is gekomen waarop je toch besluit om terug naar Nederland te keren.

Dit zijn precies de fases die ik de afgelopen twee jaar doorlopen heb. Ik heb dat alleen bewust niet op mijn weblog tot uiting willen brengen want de hele wereld leest dan over je misere mee. Nu ik het een en ander goed op een rijtje heb, wil ik er wel wat over kwijt. Het was niet altijd makkelijk, maar ook niet onmogelijk. Misschien is het wat makkelijker al je met een partner en/of familie gaat. Dan heb je mensen met wie je dezelfde ervaring kan delen, maar dan nog. In je uppie is het echter ook best te doen...alleen tja af en toe moet je dus tegen een muur lullen om je frustratie kwijt te kunnen. Maar gelukkig heb ik ook heel begrijpende vrienden zowel in Florida als in California. Soms hebben die het zelfs eerder door dan de persoon in kwestie LOL. En X Thanks for the calls...ROFL.

Eerst was daar inderdaad de periode van optimisme.
Het was begin 2007 en ik was net aangekomen in Los Angeles. Nooit verwacht dat ik ooit de kans nog zou hebben om permanent in de USA te wonen en te werken. Binnen een paar weken had ik een goed betaalde baan, een (weliswaar klein) apartement en een auto. Dat had ik toch maar even geflikt. Los Angeles was echter vreselijk duur. Dus uiteindelijk toch maar besloten om terug te gaan naar Orlando. Ik zeg terug omdat Orlando eigenlijk altijd heeft aangevoeld als thuis en ik er jaren terug ook voor bijna een jaar gewoond had. Een korte vakantie in Orlando leerde me dat ik er inderdaad beter aan deed naar Orlando terug te gaan. Dus de cross-country reis van Los Angeles naar Orlando gemaakt. Erg gaaf om dat te doen want ik ben door behoorlijk wat Staten (en ja ook een erg saai stuk Middle Of Nowhere) gereden. In Orlando voelde ik me meteen thuis en ook hier had ik weer snel een nieuwe baan. Dus alles ging goed.

Uiteindelijk liep ook ik tegen een paar beperkingen en twijfel aan.
Ik had dan wel wat vrienden en een goede baan in Orlando, maar had ik niet beter in Los Angeles kunnen blijven? Waar ik in Los Angeles best snel vrienden had leren kennen, ging dat in Orlando allemaal wat langzamer. Ook het werk was niet helemaal waar ik op gehoopt had toen ik van L.A naar Orlando reed. Ik zat weer in fast food management waar op zich dus helemaal niks mis mee is, maar ik had gehoopt om in Orlando misschien wel weer in iets met hotels terecht te komen of terug de bioscoop in.

Ik miste mijn vrienden in L.A (nog steeds guys) en mijn familie buiten Los Angeles (op jawel twee uur rijden met L.A verkeer…) en in ene miste ik toch ook mijn vrienden en familie in Nederland veel meer. Geen etentjes en bioscoopjes meer, niet even zomaar spontaan plannen om in de auto te stappen en ergens uit eten te gaan. Niet even onverwacht op de stoep staan bij mijn Opa en Oma en lekker kletsen of uit winkelen of lekker chocolade melk bij de Hema drinken. Of ‘stiekum’ met mijn vader even lunchen bij de Mac (sorry mam lol), of lekker shoppen en lekker ergns gaan zitten koffie drinken met Mam. Dat soort dingen gingen toch wel wat meer opspelen. Ik zat gewoon in ene even niet lekker in mijn vel, bij gebrek aan een betere omschrijving.

Over de beslissing om naar Amerika te komen, heb ik nooit getwijfeld. Dat was iets wat ik al zo lang wilde, maar o zo moeilijk was om te realiseren. En in ene was die kans daar, zomaar in mijn schoot geworpen. Ik zou wel gek zijn geweest om die niet met beide handen aan te grijpen. Waarom dan toch die twijfel…geen idee eigenlijk. Het was er gewoon. Heimwee heb ik echter gelukkig nooit gehad.

En toen was er weer een periode waarin alles gewoon lekker ging. Door de reunie van New Kids on the Block heb ik een leuke groep vrienden op gedaan hier in Orlando en die band is goed te noemen. Echt zo’n groep waarmee je lekker uit eten gaat, een filmpie gaat pakken met zijn allen, en naar concerten gaat. Mijn baan gaat lekker. Mijn secured credit card werd in ene een normale credit card, ik kreeg nog een credit card met een lekkere limiet en nu eindelijk ook een benzine kaart. Dus ik kon lekker aan mijn credit werken. En ik dacht dat ik er nu wel was, alles ging lekker en zijn gangetje.

Maar toen was er in ene als klap op de vuurpijl mijn Dodge Neon die er de brui aan gaf, en er moest dus een nieuwe auto komen. En geld om even handje contactje weer een auto te kopen was er niet. Dus dat moest finciering worden. Denkende dat mijn credit nu toch wel op een ok punt was voor financiering was ik vol goede moed. Helaas…mijn credit score was erg goed, maar ehm tja je hebt slechts krap twee jaar credit historie. Ja kan ik dat helpen…ik zou graag al jaren credit historie in de USA hebben, maar helaas die green card kwam niet eerder LOL. Tja toch een probleem…De ene na de andere bank wilde me geen autolening geven, en daar sta je dan…wat heb ik dat credit systeem hier vervloekt. Wat ik ook deed niks leek in mijn voordeel te werken. Balen dat de economie op zijn kont ligt, en dat ik hier pas krap twee jaar woon en werk maar aan die argumenten had ik dus even niks. Mijn auto moest vervangen worden wat ik liever ook niet wilde, en die dingen zijn niet gratis. Ik had echt het idee dat ik de afgelopen twee jaar voor Jan met de korte achternaam bezig was geweest. Niet echt een lekker idee. En dan ga je dus terug denken…in Nederland dit en in Nederland dat, en toen ik nog in Nederland woonde…eigenlijk wel het slechtste om te doen in die situatie. Gelukkig was daar Toyota en rij ik nu een goede en betrouwbare Corolla…maar wederom was daar weer even die twijfel…

En toen kwam daar de periode van optellen en aftrekken en uiteindelijk wist ik dat het zo goed is. Van wat ik lees gaat elke emigrant wel door fases van twijfel heen. Sommigen gaan in deze periode echter zo terug verlangen dat ze ook daadwerkelijk terug gaan.

Ik heb af en toe wel gedacht wat nu als het hier niet beter gaat, wat ga ik dan doen? Maar dan dacht ik weer…wat ik bedoel ik in hemelsnaam met ‘niet beter’…het gaat hier eigenlijk best goed. Ik heb een goed betaalde baan, ik rij een betrouwbare auto, en ik heb een dak boven mijn hoofd…zo slecht gaat het dus helemaal niet. En ik kon mezelf toch eigenlijk ook niet zien terugkeren naar Nederland. Ik had (en heb) gewoonweg geen idee wat ik daar dan zou moeten gaan doen. Ik kwam tot de conclusie dat ik hier in Orlando, Florida thuis ben. Zodra ik me dat realiseerde ging het allemaal in ene een stuk makkelijker.

Op mijn werk ging ik ook steeds meer mijn draai vinden. District Managers staan met beide voeten op de grond en zijn reeel. Heel erg verfrissend. En alle managers die ik tegen kom zijn stuk voor stuk erg aardig en behulpzaam. En ook hier zijn weer wat leuke vriendschappen uit gekomen.

En toen was daar ook nog de cursus voor Community Association Manager en door de vele mensen die ik daar gesproken heb, kwam ik erachter dat er wel degelijk meer mogelijkheden zijn in Orlando dan ik ooit in Nederland (en misschien zelfs L.A) zou kunnen hebben. Ok het is niet altijd makkelijk in je uppie, maar het is ook niet onmogelijk. Je moet er wat werk voor verzetten, maar er kan hier in de USA zo veel meer bereiken.

Het bevalt me hier in de USA dus prima. Ik ben aan de ene kant pas twee jaar hier, maar aan de andere kant ook al twee jaar weg uit Nederland. Twee jaar waarin in Nederland veel verandert is, maar ikzelf ook veranderd ben.

En ik denk dat ik in Nederland ook niet eens meer zou kunnen wennen. Neem alleen de maten van frisdranken bekers al. Ik denk dat omgerekend 0.4 liter hier wel een standaard maat is voor een kleine beker frisdrank in een fast food zaak of de maat van een glas frisdrank in een gemiddeld restaurant (als het al niet groter is). Ik zou raar staan te kijken als ik in Nederland een kleine frisdrank bestel, en ik krijg dan een kleine beker of glas met tussen de 0.25 en 0.3 liter in mijn hand, met niet eens een gratis refill…of de kleine kopjes koffie in de restaurants met wederom geen refill LOL. Dat besefte ik van de week in ene toen ik een crew beker met frsidrank in mijn handen had en daar ook de maat in liters opstond…0.34 ml (of hier 12 oz) en dat wordt hier dus niet eens verkocht maar als een gratis klein bekertje voor water uitgereikt…Een kleine frisdrank is hier vaak 16 oz oftwel 0.47 liter en dan hangt het er nog vanaf waar je gaat. Bij Burger King en Wendy’s begint small met 22 oz of te wel 0.65 liter.

Maar goed bovenstaande bewijst maar weer eens dat er inderdaad verschillende fases zijn waar veel emigranten door gaan. Na een periode van twijfel, heb ik inmiddels de optelsom gemaakt en weet voor 300% zeker dat de USA mijn land en mijn thuis is. Tuurlijk zullen er af en toe nog baal momenten zijn, maar dat is denk ik overal wel zo of je nu ge-emigreerd bent of niet.

Hhm misschien moet ik inderdaad toch maar een boek gaan schrijven LOL want ik heb een idee dat ik in herhaling val LOL.

De volgende emigratie gerelateerde post kan maar beter zijn met mijn inauguartie als American Citizen. Wow dat mag ik als het goed is al over 2 jaar en 8 maanden gaan aanvragen. Als de regel nog steeds geld dat je de aanvraag mag gaan indienen na 4 jaar en 9 maanden in de USA tenminste. De Inauguratie zal dan zoals het er nu uitziet gaan plaatsvinden in het Convention Center op I-drive (http://www.occc.net/) Daar kom ik tenminste elke maand wel een bericht op de borden die over I-drive hangen tegen dat er een Inauguration for new US Citizens is. Ik moet toch eens gaan uitzoeken of ik dat een keer van dichtbij als bezoeker mag meemaken. Lijkt me wel erg gaaf.