My Life in the USA

Ik wist dat deze dag ooit zou komen. Maar ergens ging ik er toch vanuit dat deze dag nog jaren en jaren weg is. Dat je het nog mee zou maken dat ik Amerikaans Staatsburger wordt over 3 jaar en daarmee mijn, maar eigenlijk ook jouw droom waarmaak.

Helaas mag het zo niet zijn. Vanmiddag op Woensdag 13 mei om 13.10 uur Nederlandse tijd is mijn Opa overleden. Ik ga je enorm missen.

En het is jou wens dat ik niet terugkom. Dat ik mijn leven hier en mijn kansen opzij zet om even terug te gaan voor een begrafenis. Je wilt dat ik hier door ga met mijn leven. Dat ik doorga met mijn Real Estate cursus en daar het examen voor haal Zaterdag. Je wilde dolgraag horen op Zaterdag of ik de cursus gehaald had. Dus dat ga ik doen, hoe moeilijk het ook is, en hoe graag ik op dit moment ook daar wil zijn.

Nu moet ik ook eerlijk zeggen dat ik op dit moment niet eens weet waar ik het geld vandaan zou moeten halen om even last minute over te vliegen. En terwijl ik dit laatste schrijf, zie ik jou lach en pretogen voor me. Want dat probleem heb je daarmee dan meteen mooi even voor me opgelost.

Al zou ik er graag bij zijn om Oma, mijn ouders, Ellen, Ton, Tim en Becky, Tante Francine, Tante Felie en Oom Joop, Tante Do, Willie en Shariff, Marge, en Paul, Tiffany, Melany, Shelley, vrienden en bekenden en iedereen die je dierbaar was bij te staan. Maar je weet in gedachten ben ik bij jullie.

Je hebt me altijd gezegd toen ik de kans had om naar Amerika te gaan, dat ik pas terug moest komen als ik Amerikaans Staatsburger was, wat er ook gebeurt. Want als ik dan terug kwam naar Nederland dan wist ik tenminste zeker dat ik ook Amerika weer in mocht komen. Je vertelde me zelfs dat ik niet tussentijds terug op vakantie moest komen. Zelf heb je destijds twee en een half jaar met mijn oma en mijn vader op een Green Card in Amerika gewoond en hebt het altijd naar zijn zin gehad, en uiteindelijk terug gegaan naar Nederland voor een vakantie…het werd een heel lange vakantie. Je hebt me ooit verteld dat jullie beter pas terug hadden moeten gaan als jullie Amerikaans Staatsburger waren. En je wilt zo graag dat ik mijn droom waarmaak om Staatburger te worden, dus daar ga ik voor.

Ik ga je zo ontzettend veel missen…nooit meer met je aan de telefoon al waren we allebei dan geen grote praters aan de telefoon, je nooit meer kunnen omhelzen, nooit meer met je lachen om de meest maffe dingen…ik weet het Opa het zal wel wennen…maar dat maakt het niet makkelijker. En ik hoor je zeggen "Oh Nee?!? Maakt dat het niet makkelijker?" met die quasi lollige toon van je. Grappig hoor LOL.

Mijn wens om je nog een keer te zien, zal helaas niet meer vervuld kunnen worden, maar laat ik dan jou wens vervullen. Mijn leven hier een succes maken, een success maken van mijn carriere in de Real Estate en over 3 jaar US Citizen worden. Ik weet dat je trots op me was en dat maakt het al een klein stukje makkelijker.

Je weet het al maar nogmaals, Dank je wel voor alles wat je voor me gedaan hebt en alle fijne herinneringen die we samen hebben. De Nederlandse pannekoeken met boter want in Amerika doe je ook boter op Pancakes, het bestellen van Orange Juice bij de Chinees want je wilde Orange Juice en geen jus d'orange, kroketjes met mosterd, vakanties op Texel, grasmaaien op de boerderij jaren geleden, en de stapel met Elseviers, en zo kan ik gelukkig nog hele boeken volschrijven…misschien moet ik dat maar eens doen.

En ik weet dat je niet van deze poespas houdt, maar dit moest ik toch even voor mezelf doen. Vreemd genoeg lukt het me niet om een goede foto hier bij te krijgen. Mijn scanner is al een tijdje stuk, en met mijn camera krijg ik geen scherpe foto van een foto van je, op geen enkele manier…raar hoor...en weer zie ik die pretogen voor me...dus ik laat het maar zo...

I LOVE YOU…I MISS YOU…