My Life in the USA

Over een week en een dag is het zover en wordt ik als alles goed gaat Amerikaan.

Betekent helaas wel dat ik me vanaf dat moment geen Nederlander meer mag noemen. Van de Amerikanen mag dat best, maar de Nederlandse overheid heeft het niet zo op Nederlanders die vrijwillig een andere nationaliteit aannemen, omdat dit voor betreffende Nederlander qua werk en leven toch wel handiger is. Kennelijk is dat omdat er nu in Nederland teveel mensen met een dubbele nationaliteit wonen, dus daar vallen dan ook de Nederlanders in het buitenland onder. Snappen waarom het hebben van een dubbele nationaliteit nu een probleem vormt, doe ik nog steeds niet maar het zal vast wel een gegronde reden hebben.

Ik heb altijd gezegd, ik heb geen paspoort nodig om Nederlander te blijven. Ik ben in Nederland geboren en opgegroeid, wat voor paspoort ik dan ook heb, daar verandert niks aan. Ook voor mijn gevoel niet. Maar nu het moment dichterbij komt, is het toch wel dubbel. Niet dat ik twijfel, absoluut niet.

Het voelt dubbel, omdat het voelt alsof ik niet gewenst ben in en door het land waar ik ben opgegroeid. Het voelt een beetje als vroeger met gym dat als je in een bepaalde sport niet goed was, wilde niemand je in je team, en dat is nog steeds een vul-zelf-maar-in gevoel.

En aan de andere kant staat dan weer het land waar ik nu al 5 jaar keihard werk en woon, me met open armen op te wachten. Tja, als ik dan toch moet kiezen ;-)
Dan kies ik voor het land wat me met open armen staat op te wachten. Dus op naar volgende week.

Wat ook wel een raar gevoel is, is dat ik volgende week voor de ceremonie mijn groene kaart moet inleveren. Met een Amerikaans paspoort heb ik die immers niet meer nodig. Maar ik heb jarenlang zo geprobeert om er aan een te komen, nu heb ik die eindelijk dan en is het 5 jaar lang mijn verzekering geweest dat ik Amerika weer in mocht komen. Het is toch een erg erg erg raar idee dat ik dan straks dat fel begeerde kaartje weer uit handen geef. Ook al is het dan voor een goed doel :-)